گاهی که دلم ...

به اندازه ی تمام غروبها می گیرد ...

چشمهایم را فراموش می کنم ...

اما دریغ که گریه ی دستانم نیز مرا به تو نمی رساند ...

من از تراکم سیاه ابرها می ترسم و هیچ کس ...

مهربانتر از گنجشکهای کوچک کوچه های کودکی ام نیست …

و کسی دلهره های بزرگ قلب کوچکم را نمی شناسد …

و یا کابوسهای شبانه ام را نمی داند …

با این همه ، نازنین ، این تمام واقعه نیست …

از دل هر کوه کوره راهی می گذرد …

و هر اقیانوس به ساحلی می رسد …

و شبی نیست که طلوع سپیده ای در پایانش نباشد …

از چهار فصل دست کم یکی که بهار اس